Przesyłam kilka nowych astroobrazków wraz z opisami.

Gromada kulista M-13 w Herkulesie. Jeden z najładniejszych obiektów letniego nieba, północnej półkuli. Klasyk Katalogu Messiera. Pół miliona gwiazd zamknięte w szponach grawitacji na obszarze 145 lat świetlnych. Jest doskonale widoczna w lornetkach, jako mglista plama światła a teleskopy o aperturze powyżej 200mm odsłaniają jej prawdziwy splendor i ogrom. W roku 1974 za pomocą radioteleskopu w Arecibo wysłano w kierunku M-13 sygnał radiowy z wiadomością o życiu na Ziemi. Jako że gromada oddalona jest od nas o 25 000 lat świetlnych, na ewentualną odpowiedź nie musimy na razie czekać. Fotografię wykonałem w dość przeciętnych warunkach pogodowych, jednak wysokie położenie obiektu nad horyzontem sprawiło że jej światło stosunkowo spokojnie docierało do teleskopu.


Księżyc w fazie 1 doby i 20 godzin przed pierwszą kwadrą. Tego wieczoru na północnej półkuli dominowały wspaniale zachowane kratery Arystotelesa i Eudoksosa, z zacienionymi dnami a w okolicach równika lśnił w ukośnych promieniach Słońca potężny zespół Teofila, Cyryla i Katarzyny. Teleskopowa wędrówka po powierzchni Srebrnego Globu, to także wyprawa w odległą przeszłość. Monumentalny relikt geologii kosmicznej, będący niejednokrotnie piętnem wydarzeń zwanych Wielkim Bombardowaniem, sprzed 4 miliardów lat.


Podczas fotografowania południowych rubieży gwiazdozbioru Wężownika, drugi plan obrazu wypełnia tło setek tysięcy gwiazd należących do potężnego Ramienia Strzelca - jednego z głównych ramion naszej Galaktyki. Na jego tle odnajdujemy mnogość tajemniczych ciemnych mgławic, pochłaniających w świetle widzialnym blask odległych gwiazd. Są to obłoki molekularne należące do odizolowanych i najzimniejszych miejsc w Galaktyce, temperatura ich wnętrz nie przekracza 8 K,(-265 °C). W doskonałych warunkach obserwacyjnych zarysy tych "dziur" w niebie można dostrzec już przez lornetki, lub mniejsze teleskopy z szerokim polem widzenia. Głównym motywem fotografii były mgławice Barnard 72 "Wąż" i Barnard 68. Z naszych szerokości geograficznych rejon ten fotograficznie jest dość trudny. W południowej Polsce, podczas górowania wznosi się zaledwie 16° nad horyzontem, gdzie refrakcja atmosfery daje już o sobie znać.



Kometa C/2017 K2 Panstarrs przebywając aktualnie w bardzo dobrych warunkach obserwacyjnych, jest ozdobą gwiazdozbioru Wężownika. Została odkryta w maju 2017 roku, w odległości 4,2 mld.km od Słońca i przywędrowała do nas z Obłoku Orta. Przez peryhelium przejdzie 19 grudnia 2022 roku. Na ostatniej sesji 17/18 czerwca, w 25-cm Newtonie widoczna była doskonale. Jasność jej oceniłem na ok. 9.0mg a stopień kondensacji na DC=5.



Mgławica IC-4703 "Orzeł" otaczająca gromadę otwartą M-16, czyli jeden z klasyków letniego nieba północnej półkuli. Ustrzeliłem ją na sesjach wykonanych w trzy najkrótsze noce roku. W południowo - wschodnich krańcach Polski, mamy w tym okresie dwie godziny względnie ciemnego nieba, co umożliwia zbieranie fotonów z głębin Kosmosu. Mgławicę "Orzeł" szeroko rozsławiły fotografie wykonane przy pomocy Teleskopu Kosmicznego Hubble'a w 1995 roku i powtórzone, na nowej kamerze w 2014 roku. Przedstawiają one centralne okolice mgławicy nazwane "Filarami Stworzenia". Na mojej fotografii "Filary" widoczne są w centrum kadru w postaci małych, ciemnych, pochylonych wieżyc. Są one potężnymi kolumnami gazu i pyłu, gdzie silne promieniowania ultrafioletowe jest emitowane przez młode, bardzo gorące niebieskie gwiazdy. Widzimy ją z odległości 7 tysięcy lat świetlnych a rozmiary tej chmury zjonizowanego wodoru sięgają 70 lat świetlnych.