Najdalsze planety Układu Słonecznego, Uran i Neptun bywają niekiedy zapomniane wśród miłośników astronomii. Nie przedstawiają one tak spektakularnych obrazów jak te bliższe Słońcu, mimo to warto poświęcić im trochę czasu. Obserwacja małych, zielono-błękitnych tarcz Urana i Neptuna przywołuje w pamięci fascynujące historie związane z odkryciami tych dwóch gazowych olbrzymów.
W ostatnią sobotę października postanowiłem zapolować fotograficznie na ich księżyce. Po ustawieniu na Neptuna, już na pierwszej klatce pojawił się Tryton (13.4mg), odległy od krawędzi tarczy planety o 10''. W nocy z 10 na 11 lipca 2002 roku widziałem go przez Newtona, którym obecnie fotografowałem.  Przy Uranie zarejestrowano blask Oberona (14.1mg, odległy o 21'' od krawędzi tarczy planety), Titanii (13.9mg. odległa o 15'') i Ariela (14.3mg. odległy o 11''). Z pięciu klasycznych księżyców Umbriel i Miranda pozostały niestety w blasku planety.

Parametry: 2015.10.31. Reflektor Newtona 250/1520 +N.D300, w ognisku głównym. ISO1600.
Wysoka przejrzystość powietrza, turbulencje, lekki wschodni wiatr.