To był dla mnie niezwykły wieczór, a nie zanosiło się na to zupełnie. Dzień był pochmurny i deszczowy, ot taka odwilżowa pogoda. Był 22 luty 1995 roku. Potem chmury się rozpłynęły i wieczór nastał przepiękny. Byłem w Rymanowie, chodząc po łąkach podziwiałem ciemniejące, wieczorne niebo.
     Nagle nad zachodnim horyzontem zauważyłem coś w rodzaju obłoku, im bliżej horyzontu tym był szerszy. Była godzina 17:40. Zdałem sobie sprawę, że obserwuję światło zodiakalne, dosyć rzadko widoczne z naszych szerokości geograficznych.
    Obłok sięgał około 20 stopni ponad horyzont, jego dolna, szersza część była nieco jaśniejsza od górnej, był nachylony w prawo pod kątem 45 stopni. Po niespełna 10 minutach widoczna była już tylko część obłoku znajdująca się tuż nad horyzontem.
    Taka była moja pierwsza i ostatnia - jak dotąd - obserwacja światła zodiakalnego.